Laatst was ik in gesprek met Paul, een medewerker van een klant van me. We hadden het over zijn kijk op de dynamiek binnen het team waarin hij werkt en kregen het over welk gedrag hij verwacht van zijn collega’s.

“Ik denk dat jij het fijn vindt als iemand op maandagochtend aan je vraagt hoe je weekend was”, zei ik tegen hem.

Hij keek me aan en begon te lachen. “Nou, inderdaad!” Hij vervolgde wat serieuzer: “Grappig dat je dat noemt, want afgelopen maandag viel het me wéér op. Mijn directe collega Rick rept met geen woord over zijn weekend, maar vraagt ook letterlijk nooit hoe het mijne was.”

Ik antwoordde: “En daar begrijp jij helemaal niks van denk ik.”

“Inderdaad, het is toch normaal dat je wat interesse in elkaar toont?”

En dat antwoord was interessant. Want wat is normaal? Wie bepaalt dat?

Paul vindt het logisch dat je je collega vraagt hoe zijn weekend was. Voor hem is dat vanzelfsprekend, hij doet dat zonder dat ie daar bij nadenkt. Het gaat vanzelf. 

Daarom definieert hij het als ‘normaal’ en verwacht hij dat zijn collega’s hetzelfde doen.

Doen zij dat niet, dan vindt hij daar iets van en verbindt daar conclusies aan. Iets in de trant van: hij voelt zich te goed om met mij te praten, hij ziet me niet staan, hij is een koele kikker…

Maar wat nou als het bij Rick net iets anders werkt?

Rick is op maandagochtend vooral gefocust op zijn taken voor die dag en gaat daar zo snel mogelijk mee aan de slag. 

Voor hem is dát vanzelfsprekend, het is wat hij doet zonder erbij na te denken en wat vanzelf gaat. En dat is wat hij als ‘normaal’ definieert en van zijn collega’s verwacht.

Ook hij vindt er iets van als zijn collega’s dat niet doen en verbindt daar conclusies aan. Die gaan ongeveer zo: “hij verspilt tijd met onnodig geklets, op hem kun je niet bouwen, hij pakt niet door…”

De conclusies die Paul en Rick over elkaar trekken, kloppen niet.

Ik heb gezien dat ze allebei betrokken zijn en hun werk zo goed mogelijk willen doen. En ze brengen ook allebei iets belangrijks mee in het team.

Rick is iemand met een ander profiel dan Paul. Waar Paul veel waarde hecht aan verbinding en relaties, geeft Rick voorrang aan zaken in gang zetten en afmaken. 

Bewust, maar ook onbewust.

En dat is precies wat je wilt: dat ieder teamlid iets anders bijdraagt zodat je in het team alle vaardigheden hebt die nodig zijn om het gezamenlijke doel te bereiken.

Dus in plaats van elkaar maar zo-zo te vinden, is er juist alle reden om blij te zijn met elkaar! 

De kunst is te kunnen (en willen) begrijpen waarom je collega niet doet wat jij heel logisch zou vinden. Dit begrip is cruciaal in een prettige en effectieve samenwerking.

En dat bereik je alleen als je hier op persoonlijk niveau naar kijkt. Dat vergt meer dan een gezamenlijke activiteit of praten over het team als geheel.

Wil je weten hoe je dat aanpakt? Stuur me een bericht en ik vertel je meer.