Het was een aantal jaren geleden. Ik zat in de auto terug van een netwerkbijeenkomst, diep in gedachten.
Tijdens de bijeenkomst sprak ik met andere ondernemers, waaronder een zeer ervaren man met een groot bedrijf. Iemand met een indrukwekkend track record.
Hij vertelde over zijn ondernemersreis en wat hij daaruit geleerd had. Met een groepje luisterden we. Altijd fijn te leren van iemand met ervaring.
Totdat hij begon over leiderschap.
Hij beweerde dat een leider altijd vast moet houden aan zijn eigen visie, ongeacht wat medewerkers ervan vinden. “Die komen en gaan toch regelmatig, dus daar kun je niet op bouwen” zei hij.
Bam… die raakte me.
Zijn opmerking stond haaks op waar ik voor sta: oog hebben voor individuele medewerkers om je team effectief te maken.
Er kwamen allerlei “ja maars” en tegenargumenten in me op:
· ja maar, misschien hebben je mensen briljante ideeën
· ja maar, misschien gingen ze steeds weg door jouw houding
· ja maar, dat kan hun betrokkenheid verlagen
· ja maar, dan voelen ze zich niet gezien
· ja maar…
Maar ik hield mijn mond.
Waarom?
Ik was onder de indruk van zijn ervaring en zakelijk succes. Gecombineerd met mijn bescheidenheid was dat genoeg om me stil te houden.
Dus zat ik achteraf in de auto te balen en te bedenken wat ik allemaal had moeten en willen zeggen. Voelde ik frustratie en baalde ik van mezelf.
Want het was niet de eerste keer. Steeds als ik iets hoorde waar ik het mee oneens was, gaf ik toe aan die bescheidenheid. En zei ik niks.
Soms kwam ik er achteraf op terug, als ik de kans kreeg die persoon nog eens te spreken. Maar mijn argumenten kwamen dan nooit zo goed uit de verf als daar in mijn eentje in de auto, vlak na het oorspronkelijke gesprek.
Niet omdat ik niet wist wat ik wilde zeggen, maar puur omdat het minder relevant leek.
Het momentum was voorbij.
Tegenwoordig heb ik daar geen last meer van.
Doe ik wel mijn mond open op het moment dat iets me raakt.
Omdat ik het niet voorbij wil laten gaan op het moment dat het voor alle partijen belangrijk is. Of dat nu gaat om een statement waar je het niet mee eens bent, wat mogelijk tot een productieve discussie kan leiden, of om die ene irritatie die steeds terugkomt in je team.
Als je het voorbij laat gaan, lijkt het (even) niet meer relevant. Maar tackle je het niet, dan komt het gegarandeerd steeds terug.
En wanneer je wél voelt dat het de productiviteit en het resultaat van je team in de weg zit, is het momentum voorbij. Snapt je team niet waarom je van een mug een olifant maakt, terwijl er op dat moment niets aan de hand lijkt.
Laat issues niet sudderen.
Jezelf direct uitspreken werkt beter. Letterlijk – want je bespaart jezelf en je team een hoop tijd en energie.
Lastig? Dat hoeft niet. Zorgvuldig en met respect je tegengeluid laten horen leidt tot een constructief gesprek.
Wil je daarover sparren, stuur me dan een bericht. Dan bellen we komende week nog.
